Jan Wróblewski, 1963 r. Szyb. Mistrz PL.
Drodzy piloci, sympatycy szybownictwa,
Z okazji tej miłej uroczystości pragnę krótko przypomnieć drogę pilota-mistrza szybowcowego Jana Wróblewskiego rodowitego bydgoszczanina.
Jan Wróblewski ur. się 6 listopada 1940 r. w Bydgoszczy. W 1956 r. wstąpił do Aeroklubu Bydgoskiego i zapisał się na szkolenie szybowcowe. Z powodu braku miejsc w Szkole Szybowcowej w Fordonie AB skierował go do Szkoły Szybowcowej w Strzebielinie. I tutaj nic nie wskazywało na to, że „wyrasta” mistrz. Podczas ostatnie lotu szkoleniowego Jan Wróblewski rozbił szybowiec. Z takim świadectwem wrócił do Bydgoszczy i nikt w AB nie chciał go przyjąć na dalsze szkolenie. Tutaj pomocną rękę wyciągnął do niego instr. pil. Zbigniew Żółkoś, który wziął go pod swoje „skrzydła”.
W roku 1957 roku uzyskał kategorię „C” pilota szybowcowego, a 20 sierpnia 1957 r. zdobył Srebrną Odznakę Szybowcową. Już 10 lipca 1962 r. zdobyć Złotą Diamentową Odznakę Szybowcową.
W czerwcu w 1963 r. w Lesznie Jan Wróblewski starował na szybowcu SZD-24C Foka 4 i został Szybowcowym Mistrzem Polski.
W lipcu 1963 r. lecąc na szybowcu SZD-24 Foka 4 Jan Wróblewski na trasie docelowo-powrotnej Leszno-Olsztyn-Leszno ustanowił nowy rekord świata 678,9 km czym potwierdził swój talent.
W następnym, 1964 roku Jan Wróblewski odniósł kolejne sukcesy, startując w X Szybowcowych Mistrzostwach Polski zajął trzecie miejsce, gdzie z dobył brązowy medal oraz zwyciężył w X Całorocznych Zawodach Szybowcowych o Memoriał Ryszarda Bitnera. Po tych osiągnięciach Jan Wróblewski otrzymał nominację do kadry narodowej na Szybowcowe Mistrzostwa Świata w 1965 r. w South Cerney w Anglii. Startował na szybowcu Foka 4 klasy standard w klasie otwartej razem z Edwardem Makulą.
I tak, wiosną 1967 r. Jan Wróblewski rozpoczął pracę w Centrum Wyszkolenia Szybowcowego w Lesznie, jako instruktor szybowcowy. W tym samym roku w Lisich Kątach odbyły się XIII Szybowcowe Mistrzostwa Polski, w których Jan Wróblewski zajął trzecie miejsce i zdobył brązowy medal.
W kolejnych latach 1968 i 1969 Jan Wróblewski zajął w zawodach o memoriał Ryszarda Bittnera odpowiednio drugie i trzecie miejsce, potwierdzając tym samym, że jest w dalszym ciągu w czołówce pilotów szybowcowych.
W maju 1970 r. Jan Wróblewski uzyskał uprawnienia zawodowe pilota samolotowego i postanowił przenieść się ponownie do rodzinnego miasta Bydgoszczy.
Początkowo przez okres trzech miesięcy pracował, jako instruktor w Aeroklubie Bydgoskim, ale zwalniające się miejsce w Zespole Lotnictwa Sanitarnego otworzyło mu nowe możliwości.
W 1970 r. otrzymał ponownie nominację na kolejne Mistrzostwa Świata w Marfie (USA). Tym razem startował na szybowcu SZD-36A Cobra 15 w klasie standard. Mimo ostrej konkurencji na lepszych szybowcach, zajął wysokie drugie miejsce uzyskując srebrny medal i tytuł wicemistrza świata.
XIII Szybowcowe Mistrzostwa Świata w 1972 r. w Vršac w Jugosławii, przyniosły Janowi Wróblewskiemu kolejny sukces.
Na nowym polskim szybowcu SZD-43 Orion zdobył złoty medal w klasie standard i otrzymał po raz drugi w swojej karierze sportowej tytuł mistrza świata.
Po zdobyciu tego tytułu, w 1972 r. międzynarodowa komisja FAI w uznaniu za zasług dla rozwoju szybownictwa przyznała Janowi Wróblewskiemu, jako czwartemu Polakowi najwyższe światowe odznaczenie szybowcowe, Medal Lilienthala.
Po tym sukcesie Jan Wróblewski postanowił wycofać się z zawodniczego latania. Na zbliżające się XIV Mistrzostwa Świata w 1974 r. w Australii, pojechał z reprezentacją Polski, ale jako pomocnik kadrowiczów.
Jednak w 1978 r. nadarzyła się okazja i Jan Wróblewski przeniósł się do pracy w ZUA do Gdańska. Praca wiązała się głównie z wykonywanie oprysków środkami chemicznymi pół uprawnych w kraju i za granica, głównie w NRD, Egipcie, Kongo, Sudanie, Etiopii, Iranie, na Mali i w Kenii.
Od 2001 roku jest na emeryturze.
Opracował: Kazimierz W. Chudziński