Szybowiec wyczynowy ZEFIR – autor Kazimierz W. Chudziński

 

Od autora
W latach 1957-1968 w Polsce wzrosło zapotrzebowanie na szybowiec zawodniczy, wyczynowy w klasy otwartej. Efektem prac Szybowcowych Zakładów Szybowcowych był szybowiec Zefir. Pierwszy egzemplarz SZD-19X Zefir-1 mimo dużego nakładu pracy i wielu nowatorskich rozwiązań okazał się „niewypałem”. Podczas drugiego „podejścia” zmieniono całkowicie koncepcję i powstał na Szybowcowe Mistrzostwa Świata w 1960 roku w Kolonii nowy SZD-19-2 Zefir-2, który okazał się mimo kilku mankamentów udanym szybowcem. Zastosowano w nim nowe rozwiązania konstrukcyjne z półleżącą pozycją pilota, które były później licznie kopiowane przez innych konstruktorów. Tradycyjnie pracowano już nad nowym szybowcem Zefir-3 na kolejne mistrzostwa świata w 1962 roku. Zefir-3 okazał się mimo zbieżnej nazwy zupełnie nową konstrukcją. Mimo starań nie udało się ukończyć prototypów na czas. Projekt został bardzo starannie dopracowany aerodynamicznie, ale prace nad jego budową się przedłużały, co w efekcie doprowadziło do powstania zupełnie nowego szybowca SZD-31 Zefir-4. Niestety w erze laminatu konstrukcja drewniana nie była w stanie z nimi konkurować, mimo to była szczytem osiągnięć szybowców drewnianych na świecie. Był to ostatni szybowiec konstrukcji drewnianej zbudowany w SZD. Pozostałe skrzydła od Zefira-4 po wypadku Mirosława Królikowskiego w Lesznie posłużyły do powstania jedynego egzemplarza szybowca dwuosobowego SZD-40X Halny.


 

 


Opracował: Kazimierz Wojciech Chudziński

wszelkie prawa zastrzeżone © Aeroklub Bydgoski